به گزارش پایگاه خبری صدای نایین، تو را خدا برای ما عزیز کرده “عرفه‌ی حسین(ع)” که برای‌مان نوشتند اگر فرصت شب قدر را از دست دادی دست‌های خالی‌ات را به عرفه برسان.
که برای اعمال روز عرفه “روزه” را ذکر کردند به شرط آنکه ضعفش تو رو از عشق بازی با دعای عرفه باز ندارد که اول راه حاجی شدن، میان عبودت و بندگی راه را به اباعبدالله الحسین می‌رساند.
عرفه، همراهِ حسین(ع) به سوی خدای حسین(ع) است، عرفه قبل از قربان و غدیر و مُحرم آمده که بگوید “کُلُ خَیرٍ فی بابُ الْحُسین عَلَیهِ السّلام” که هر دری به سوی خدا گشوده می‌شود از باب الحسین می‌گذرد و مگر نه آنکه خدا نیمه‌ی شعبان و شروع رمضان و شب‌های قدر گفته بروید به زیارت سیدالشهدا که خدا هم دوست دارد بنده با عطر حسین (علیه‌السلام) به آغوشش پناه ببرد
نهم ذی الحجه است، اباعبدالله در عرفات است در جبل الرحمه همان جا که توبه‌ی پدرمان آدم پذیرفته شد، همان‌جا که خداوند به ابراهیم اعمال حج را آموخت و حالا نوبت آموختنِ دیگری است.
این بار باید نشست پای زمزمه‌ی حسین(ع) و عشق خدا و رضایت و بندگی را جور دیگری آموخت، شاید خدا عرفه را به بخشیدن حضرت آدم گره زده که یادمان بیاورد که دیگر یاس معنایی ندارد.
دشمن حج را بهانه کرده تا به امام حسین(ع) نزدیک شود اما امام نگران حرمت خانه‌ی خدا و حریم کعبه است، باید مسیر حج را به عمره بسنده کند و لباس سرخ احرام دیگری به تن کند و راهی قربان‌گاه کربلا شود چرا که او بهتر از هر کسی می‌داند چه روضه‌ها در انتظارش است.
نوشته‌اند عصر روز عرفه امام از خیمه بیرون آمد و رو به کعبه کرد و به همراه اهل بیت و فرزندان و یارانش، دستان مبارکش را چنان فقیری که چیزی طلب می‌کند مقابل صورت گرفت و دعا را آغاز نمود.
امام با بیان توحید و تأکید بر یگانگی خداوند و برشمردن جز به جز نعمت‌هایش گویی ادب دعا را یادمان می‌دهد که در پس هر نعمت حمدی واجب است.
سیدالشهدا علیه‌السلام به درگاه خداوند تضرع و طلب عفو و بخشش می‌کند گویی این عبدِ معصوم و محبوب خدا برای کوتاهی‌های ما دست به دامان خدا برده که بهانه‌ای برای دور ماندن از معبود باقی نماند
دعا را باید جرعه جرعه نوشید و در معنایش تفکر کرد شاید بتوان سر سوزنی از مفاهیم بلندش را فهمید که در آیین ما ارزش اندیشیدن را والاتر از عبادتِ بدون تفکر می‌‌دانند.
- نویسنده : محبوبه محمدی مزرعه‌شاهی
